கடல்

கவிஞர் வைரமுத்து (தண்ணீர் தேசம்)

அத்தியாயம் - 1

கடல்...

உலகின் முதல் அதிசயம்.

சத்தமிடும் ரகசியம்.

காலவெள்ளம்

தேங்கிநிற்கும் நீலப் பள்ளம்.

வாசிக்கக் கிடைக்காத

வரலாறுகளைத் தின்றுசெரித்து

நின்றுசிரிக்கும் நிஜம்.

கடல்...

ஒருவகையில் நம்பிக்கை.

ஒருவகையில் எச்சரிக்கை.

கடல்குடித்துக் கொண்டிருந்த

கலைவண்ணன் மடியில்கிடந்த

தமிழ்ரோஜாவை மறந்துபோனான்.

அவள் அழகின் நவீனம்.

சிறகுகளைந்து சுடிதார்கொண்ட

சொப்பனதேவதை. ரத்தஓட்டம்

பாயும் தங்கம் அவள் தேகம்.

பொறுக்கி எடுத்த உலக

அழகுகளை நெருக்கித் தொடுத்த

நேர்த்தியான சித்திரம். குமரி

வயதுகொண்ட குமரி அவள்.

அவன் அழகன். இளைய அறிஞன்.

காதலிக்கும்போதும் கம்பீரம்

குறையாதவன்.

என்ன யோசனை?

என்றாள் தமிழ்.

கலைவண்ணன் மனது

கரையேறியது.

இந்தச் செவிட்டுக் கரைகளோடு

அந்த அலைகள் இத்தனை

யுகங்களாய் அப்படி என்னதான்

பேசும் என்று யோசிக்கிறேன்.

பூமியில் கிடந்துகொண்டே இந்தக்

கடல் தூரத்துவானத்துக்குத்

தூரிகையில்லாமல் எப்படி

வர்ணமடிக்கிறது என்று

யோசிக்கிறேன்.

மடியில் கிடந்தவள் நொடியில்

எழுந்தாள்.

நீங்கள் கடல்பைத்தியம்.

இல்லை. நான் கடற்காதலன்.

கடல் உங்களுக்குச் சலிக்கவே

சலிக்காதா?

காதலியும் கடலும் சலிப்பதில்லை தமிழ்ரோஜா.

அவள் மல்லிகைக்கரம் தொட்டு

மணிக்கட்டில் முத்தமிட்டான்.

நேசமின்சாரம் நெஞ்சுக்குள் பரவியது.

அவளை இழுத்து வளைத்து

இறுக்கி இறுக்கி உருக்கி உருக்கி

மடியில் ஊற்றிக் கொண்டான்.

ஓர் அலை அவர்கள் மீது அட்சதை தூவியது.

காதுமடல்களின் வெயில்மறைவுப்

பிரதேசங்களில் விளையாடி

அவன் விரல் நன்னம்பிக்கை முனைநோக்கி

நகர்ந்தபோது வெடுக்கென்று விலகிக்

கொண்டவள் பொய்க் கோபத்தில் பூத்தாள்.

அவன் அறிவான் - ஊடல் என்பது

பசிதூண்டும் பந்தி. பந்திக்கு முந்தியவளை

வம்புக்கிழுத்தான்.

வா. கொஞ்ச நேரம் கடலோடு கால்நனைப்போம்.

அய்யோ. கடலுக்குள்ளா? நான் மாட்டேன்.

கலாபமயில் கூட்டுப்புழுவானது குறுகிக் குறுகி.

ஏன்? என் மீது நம்பிக்கையில்லையா?

இல்லை, கடல்மீது நம்பிக்கையில்லை.

எதனால்?

ஆக்டோ பஸ அலைகள் என்னை அள்ளிக்

கொண்டோ டிவிட்டால்?

அப்படியாவது கடல்நீர் குடிநீராகட்டுமே.

சிரித்தது அவன் நுரைத்தது கடல்

தள்ளி நின்றாள் தமிழ்ரோஜா,

தான்மட்டும் அலைதாண்டிக் கடல்புகுந்தான்

கலைவண்ணன்.

வா

மாட்டேன். எனக்கு பயம் தண்ணீர் பயம்.

குடிநீர் குளிநீர் தவிர எல்லாம் பயம்.

வெள்ளித்திரையில் வெள்ளம் பார்த்தாலே

விழிமுடிக் கொள்வேன்.

ஆறோ ஏரியோ கடலோ என் கனவுகளில்

ததும்பும்போது என் படுக்கையில் நான்

வியர்த்து விழிக்கிறேன்.

மாட்டேன் கடலாட மாட்டேன். என்னை

ஆபத்துக்குள் அழைக்காதீர்கள்.

ஒரே ஒரு பயம்

எனக்கு தண்ணீர் பயம்

பேசப் பேச அவள்

படபடப்பைப் பறைசாற்றின

கண்களில் உடைந்துவிழுந்த

மின்மினி மின்னல்கள்.

கலைவண்ணன் கரைமீண்டான்.

அவளை ஆதரவாய் அணைத்து

அங்கவஸதிரமாய்த் தோளில்

அணிந்து அவள் சுட்டுவிழி தாழும்

வேளை கன்னத்தில் சுட்டுவிரல்

கையெழுத்திட்டான்.

காதல் மண்டியிட்டான். காதில்

ஓதினான்.

தமிழ்ரோஜா

அதைவிட சுகமாக

அம்சத்வனிராகம்கூட அவள்

பெயரை உச்சரித்திருக்க

முடியாது.

காதல் அழைக்கும் போதுதான்

பெயர்வைத்ததன்

பெருமைபுரிகிறது.

அந்த சுகம் மீண்டும் அவளுக்கு

வேண்டியிருந்தது. அதனால்

உம் கொட்டாமலிருந்தாள்.

தமிழ்ரோஜா

- இப்போது அவன் அழைத்தது

தோடிராகம்.

உம் என்றாள் தமிழ்.

தண்ணீருக்கு நீ பயந்தால்

உன்னைக்கண்டு நீயே

பயப்படுகிறாய் என்று

அர்த்தம்.

புரியவில்லை.

உன் உடம்பு என்பதே

முன்றில் இரண்டுபங்கு தண்ணீர்.

உன் அழகுதேகம் என்பது 65

சதம் தண்ணீர்.

மெய்யாகவா?

தமிழிடம்

பொய்சொல்வேனா?

விஞ்ஞானம் விளம்பக்கேள்...

வாழும் உயிர்களை

வடிவமைத்தது தண்ணீர்.

70 சதம் தண்ணீர் - யானை.

65 சதம் தண்ணீர் - மனிதன்.

என் அமுதமே. உன் உடம்பில்

ஓடுவது 7.2 லிட்டர் உப்புத்

தண்ணீர்.

நம்ப முடியவில்லை.

உண்மைக்கு உலகம்வைத்த

புனைபெயர் அதுதான்.

உடம்பில் ஏன் உப்புநீர்

ஓடுகிறது?

கடற்கொடை. தாய்தந்த

சீதனம். முதல் உயிர் பிறந்தது

நீரில் என்பதால் ஒவ்வோர்

உடம்பிலும் இன்னும்

ஓடிக்கொண்டேயிருக்கிறது அந்த

உறவுத் திரவம்.

முதல் உயிர் பிறந்தது

கடலிலா? நம்புவதெப்படி

நான்?

கலையின் கழுத்தைக்

கட்டிக்கொண்டாள் தமிழ்.

ஒருவருக்கான காற்றை

இருவரும் சுவாசித்தார்கள்.

சுகபோதையிலும் கலைவண்ணன்

உண்மை உளறினான்.

கடலில் பிறந்த முதல் உயிர்

தண்ணீரில்தானே சுவாசித்திருக்க

முடியும். அந்த மரபுரிமையின்

தொடர்ச்சிதான் இன்றும்

கர்ப்பத்தில் வளரும் சிசு

தண்ணீர்க் குடத்தில்

சுவாசிக்கிறது.

ஆகா, என்று ஆச்சரியம்

காட்டிய தமிழ் அவன் முகத்தில்

முள்குத்தாத பிரதேசம்தேடி

முத்தமிட்டாள்.

அந்த முத்தச்சூடு உயிரெல்லாம்

பரவக்கண்டவன், அவள்

கழுத்தடியில் கைபதித்துக்

குளிரக்குளிரக் குறுமுடி

கோதினான். குழந்தையே.

என் குழந்தையேஎன்று

கொஞ்சினான்.

புரிகிறதா? கடல் நம்

தாய். தாய்கண்டு தமிழ்

அஞ்சலாமா?

தாயென்றால் பூமியை அவள்

ஏன் புசிக்க வேண்டும்?

அவள் மீது குற்றமில்லை.

கடலின் கீழேநகரும் பாறைகள்

அவளை நகர்த்திவிடுகின்றன.

அவளுக்கா கருணையில்லை.

கடல் தந்த அனுமதியால்தான்

முழ்காத நிலப்பகுதி முச்சுவிட

முடிகிறது.

கடல்நீர் இடம்மாறி

நிலப்பரப்பில் நின்றால் எல்லா

இடங்களிலும் முன்று

கிலோமீட்டர் உயரம். தண்ணீர்

நிற்கும்.

புள்ளிவிரம் சொல்லியே

பொழுது

போக்கிவிட்டீர்கள்.

சரி, நல்லவிவரம்

சொல்லட்டுமா? ஒரு

முத்தத்தில் எத்தனை வோல்ட்

மின்சாரம்தெரியுமா?

போதும். போதும்.

புள்ளிவிவரப் புலியே.

ஆளைவிடுங்கள்.

விடமாட்டேன். வா.

தண்ணீரில் நனை அல்லது

தண்ணீரை நனை. அலையோடு

விளையாடு.

தெறிக்கும் திரவநட்சத்திரங்கள்

சொல்லாத இடங்களில்

விழுகையில் இல்லாத அனுபவம்

எழுமே....

அந்த சுகம் துய்.

எத்தனை மனிதர்

கடல்பார்த்தனர்? எத்தனை

மனிதர் இதில் கால்வைத்தனர்?

வா. இந்தச் சிற்றலையில்

கால் வைத்து யாரும் செத்துப்

போனதில்லை.

தண்ணீர் பயம் தவிர்.

சொட்டச் சொட்ட நனை.

கிட்டத்தட்டக் குளி.

நீரின் பெருமை நிறையப்பேர்

அறியவில்லை. காதலி பெருமை

பிரிவில். மனைவி பெருமை

மறைவில். தண்ணீரின் பெருமை

பஞ்சத்தில். அல்லது

வெள்ளத்தில்.

நீ உணவில்லாமல் ஒருமாதம்

வாழலாம். நீரில்லாமல்

ஒருவாரம் வாழமுடியாது.

தண்ணீர்தான் உயிர். இந்தக்

கடல் அந்த உயிரின் தாய்.

தாயோடு தள்ளி நிற்பதா?

வா.

எட்டி நின்றவளைக் கட்டிப்

பிடித்தான். திமிறினாள்.

வாழைத்தண்டாய்

ஓடிந்தாள். வாளை மீனாய்

வழுக்கினாள்.

அவன் முன்னுக்கிழுத்தான். அவள்

பின்னுக்கிழுத்தாள்.

வேண்டாம். இந்த

விளையாட்டுமட்டும்

வேண்டாம்.

என்னோடு வாழ்ந்தால் நீ

நெருப்புப் பள்ளங்கள் தாண்ட

வேண்டியிருக்கும். நீர்கண்டு

பயந்தால் எப்படி?

நெருப்புப் பயம் இல்லை.

தண்ணீர்தான் பயம்.

அவன் தூக்கமுயன்றான். அவள்

துவண்டு விழுந்தாள்.

கைதட்டிச் சிரித்தன அலைகள்.

நாடகம் பார்த்தன நண்டுகள்.

சிதறிவிழுந்தவளைச்

சேர்த்தெடுத்தான். அவளைச்

சுமந்து அலையில் நடந்தான்.

அவளோ அந்தரத்தில்

நீச்சலடித்தாள். இடுப்பளவுத்

தண்ணீரில் இறக்கிவிட்டான்.

அஞ்சினாள். தண்ணீரின்

ததும்பலில் மிரண்டாள்.

அவனை உடும்பாய்ப்

பற்றினாள். அவன் உதறி

ஒதுங்கினான்.

நுரைச் சதங்கைகட்டி ஆடிவந்த

அலைகள்கண்டு அலறினாள்.

பிரமைபிடித்துப்

பேச்சிழந்தாள்.

தூரத்திலிருந்து ஒரு பேரலை

அவள் பெயர் சொல்லிக்

கொண்டே படைதிரட்டி

வருவதாய்ப் பட்டது அவளுக்கு.

அவ்வளவுதான்.

அவள் ஞாபகச்சங்கிலி

அறுந்துவிட்டது.

அந்த முர்க்க அலையின்

மோதுதலில் தன்னிலை குலைந்து

தடுமாறி எழுந்து ஒருகணம்

மிதந்து மறுகணம் அமிழ்ந்து

மீண்டும் எழுந்து மீண்டும்

விழுந்தாள். அலைகளில்

தொலைந்தாள்.

---